Plan van de Europese Groenen/EFA-Fraktie
tegen giftige stoffen in de lucht

11 maart 2004
 

GroenLinks-europarlementariër Alexander de Roo wil maximale grenswaarden stellen voor de giftige stoffen arseen, cadmium, kwik en nikkel in de lucht.

"Deze zware metalen zijn kankerverwekkend en het gebruik en zeker de verbranding ervan, moet aan banden worden gelegd."

De industrie protesteert en probeert het voorstel te verzwakken tot 'streefwaarden' in plaats van harde maxima. Grenswaarden zijn volgens De Roo broodnodig. “Een goed voorbeeld van waar het mis gaat, is het plan voor een verbrandingsinstallatie bij Coevorden, vlakbij de grens met Duitsland. Daar worden straks de oude spoorbielzen verbrand, waarbij het arseen uit die bielzen regelrecht de lucht ingaat. Dat is een ramp voor luchtkwaliteit en de gezondheid van de mensen die daar wonen.”

Innovatie

Volgens De Roo zijn harde limietwaarden noodzakelijk om de innovatie te stimuleren. “Je ziet dat als er strengere regelgeving komt, de industrie zijn inventiviteit aanwend om alternatieven te zoeken. Op die manier zal er ook een oplossing gevonden worden voor de giftige stoffen die we op den duur niet meer in de lucht, en dus niet meer in de producten verwerkt willen zien.” Deze week debatteerde het Europees Parlement over dit onderwerp. Naar alle waarschijnlijkheid is de stemming eind maart.

Bijdrage Alexander de Roo tijdens het debat in het Europees Parlement, woensdag 10 maart 2004

Voorzitter, de Verts/ALE-Fractie steunt het verslag van de heer Kronberger volledig. Grenswaarden zijn nodig, bijvoorbeeld voor arseen. Dit is een reëel probleem in mijn land. De stad Coevorden vlakbij de grens met Duitsland heeft het plan opgevat vrijwel alle oude spoorbielzen van Europa te verbranden. Het arseen uit die bielzen wordt hierdoor de lucht ingeblazen. Dat is volkomen verkeerd. Daarom hebben we strenge grenswaarden nodig.

Als die er niet meteen kunnen komen, omdat de politieke meerderheid er niet voor is, is dat uitermate treurig, maar deze zware metalen zijn kankerverwekkend en het gebruik ervan moet aan banden worden gelegd. Als dat op korte termijn moet gebeuren via streefwaarden, ga ik tandenknarsend akkoord. Maar op langere termijn moeten er wel degelijk grenswaarden komen, op basis van één geval kanker extra in één miljoen gevallen. Precies hetzelfde uitgangspunt hebben we bij de drinkwaterrichtlijn genomen. Dat is aanvaard door de Commissie, die het had voorgesteld, de Raad en het Parlement. Waarom doen we niet hetzelfde voor arseen, cadmium, kwik en nikkel? Dat zou de weg zijn van een mogelijk compromis.